Λοιπόν, που λέτε, ανήκω στην κατηγορία εκείνων των γραφικών που λένε: “Ωχ μωρέ τώρa. Βαλεντίνος και εμπορικές αηδίες!”. Αλήθεια, οι καρδιές μου αρέσουν. Τις ζωγραφίζω σε χαρτάκια όταν μιλάω στο τηλέφωνο, στέλνω στους φίλους στα μέσεντζερ αυτά τα ανθρωπάκια που πετάνε ένα εκατομμύριο καρδιές στον αέρα, έχω φτιάξει όλων των ειδών τις καρδουλοκατασκευές, κ.τ.λ..
Ωστόσο κάθε φορά που κάποιος με εκπλήσσει και μου προσφέρει από αγάπη κάτι εκείνη την μέρα (σήμερα είχα γλυκάκι-τί γλυκό-τι καλά-τί ωραία που με αγαπά) παθαίνω κάτι λιωσίματα ευτυχίας εντός και σκέφτομαι “Τί γλυκό μωρέ, που αν και αγόρι (ε, δεν το’χουν με τον Βαλεντίνο και λογικό) σκέφτηκε και έκανε αυτό!”.
Καταλήγω λοιπόν, πως αν δεν υπήρχε αυτή η μέρα δεν θα με πείραζε. Αν υπήρχε χωρίς όλο αυτό το εμπορικό μπλιαχοστολισμένο (μπορντοροδοκόκκινο προφανώς) πανηγύρι δεν θα με πείραζε. Αν δεν μου κάνει κάποιος κάποια εκπληξούλα εκείνη την μέρα δεν με πειράζει. Αν μου κάνει κάτι χαριτωμένο, ήσυχο και διακριτικό δεν με πειράζει. Αν όμως δεν με αγαπάει κάθε μέρα, κάθε στιγμή και αν δεν μου το δείχνει με κάθε πράξη του…Ε ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ και δεν περνάω καλά.
No Comments